W artykule opowiemy o historii powstania sznaucerów oraz wyjaśnimy, czym różnią się ich poszczególne odmiany. Poznasz ich charakter i temperament, a także dowiesz się, z jakimi problemami zdrowotnymi najczęściej borykają się przedstawiciele tej rasy. Znajdziesz tu również informacje o ich pielęgnacji i żywieniu.
Sznaucery – klasyfikacja FCI
Sznaucery zostały zaklasyfikowane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną do II grupy FCI, czyli do pinczerów i sznaucerów, molosów, szwajcarskich psów górskich i do bydła. Skąd taki podział? Istnieje wiele dowodów na to, że to właśnie pinczery stajenne były ich przodkami. Wszystkie sznaucery znajdziesz w sekcji 2.1, która gromadzi psy w typie pinczera i sznaucera.
Do sznaucerów zaliczają się:
- sznaucer miniaturowy – w odmianie białej, czarno-srebrnej, czarnej i pieprz i sól;
- sznaucer średni – w odmianach czarnej i pieprz i sól;
- sznaucer olbrzym – w odmianach czarnej i pieprz i sól.
Więcej odmian kolorystycznych w sznaucerach miniaturowych wynika z faktu, że są one traktowane wyłącznie jako psy do towarzystwa. W związku z tym postawiono na większą ozdobność rasy.
Początki rasy sznaucerów
Psy tej rasy cieszyły się ogromną popularnością w XVIII-wiecznej Europie, zwłaszcza Niemczech i Szwajcarii zmagających się z plagą szczurów, ponieważ doskonale radziły sobie z ich wyłapywaniem. To właśnie wtedy zaczęto krzyżować je ze szpicami wilczastymi i szorstkowłosymi terrierami, wskutek czego doszło do podziału pinczerów na odmiany gładkowłose oraz szorstkowłose.
W 1870 roku po raz pierwszy na wystawie pojawił się pinczer szorstkowłosy. Konkurs wygrał pies o imieniu Schnauzer, na którego cześć prawdopodobnie nazwano całą rasę. Istnieją jednak podejrzenia, że nazwa może wywodzić się od niemieckiego słowa die Schnauze, które oznacza brodę lub pysk.
Początki poszczególnych odmian
Aby utrzymać rasę sznaucera olbrzyma, krzyżowane osobniki z przedstawicielami innych ras. Calaminus rozpoczął hodowlę właśnie w tym kierunku. Podejrzewa się, że do wzmocnienia cech sznaucera użyte były m.in. duże czarne pudle, a także czarne dogi niemieckie.
Z kolei rozwojem sznaucera miniaturowego zajął się kynolog Josef Berta. Rozdzielił on affenpinczery, czyli małpie pinczery, rasę o cechach karłowatości, od sznaucerów miniaturowych.
Najmniej prawdopodobnych zmian wprowadzano do odmiany średniej, która używana była m.in. jako pies obronny przy dyliżansach. Był on na tyle wytrzymały, że mógł dotrzymywać tempa koniom zaprzęgniętym do wozu. Wywodził się od czujnych psów gospodarskich.
Temperament i usposobienie sznaucerów
Najważniejszą cechą sznaucerów, zarówno miniaturowych, jak i olbrzymich, jest duża pewność siebie oraz niezależność. Ich upór może być problemem w czasie szkolenia, jednak psy te chętnie się uczą i podejmują nowych wyzwań, więc doświadczony opiekun z pewnością poradzi sobie z ich silnym charakterem. Bywają jednak nieufne i czujne – mogą ostrzegawczo szczekać na podejrzane dla nich dźwięki.
Pies sznaucer – stosunek do człowieka
Sznaucery są dosyć spontaniczne i uwielbiają zabawę zarówno z ludźmi, jak i innymi zwierzętami. Decydując się na adopcję lub zakup przedstawiciela rasy, warto wziąć pod uwagę jej stosunkowo dużą potrzebę ruchu. Tradycyjny spacer po parku może okazać się dla zbyt krótki i monotonny, dlatego lepiej urozmaicać go innymi formami aktywności fizycznej. Chociaż odmiany miniaturowe mają gorsze predyspozycje fizyczne do uprawiania różnego rodzaju psich sportów, spokojnie mogą, a nawet powinny trenować na odpowiednim dla siebie poziomie.
Sznaucer a rodzina
Opisywane czworonogi szybko przywiązują się do swojego człowieka, wobec którego są wierne, lojalne i niezwykle czule. Na ogół nie przejawiają zachowań agresywnych, dlatego są to doskonałe psy rodzinne. Choć są pogodne, sprawdzają się jednak głównie do starszych dzieci.
Wygląd sznaucera – cechy wspólne
Chociaż istnieją trzy odmiany sznaucerów, wszystkie mają wiele wspólnych cech wyglądu zewnętrznego. Oczywiście najbardziej rozpoznawalna jest mocno owłosiona głowa z charakterystyczną brodą, jednak cała mózgoczaszka wygląda podobnie u każdego sznaucera – ma delikatnie odstającą potylicę, płaskie czoło, dobrze rozwiniętą truflę nosa i mocne szczęki.
Mimo że sznaucery różnią się od siebie wielkością, wszystkie mają podobną zwartą budowę ciała z okrągłym zadem. Ich owalna klatka piersiowa jest umiarkowanie szeroka, a ogon naturalnie zawija się w kształt sierpa. Kończyny są mocno umięśnione i bujnie owłosione, jednak ich wygląd zależy w znacznej mierze od rodzaju wykonanego strzyżenia.
Sprawdź, czym różnią się sznaucery
Wraz z rozwojem rasy doszło do wyróżnienia trzech jej odmian:
- sznaucer miniaturowy mierzy od 30 do 35 centymetrów w kłębie i nie powinien ważyć więcej niż 8 kilogramów;
- sznaucer średni osiąga od 45 do 50 centymetrów wysokości w kłębie, a jego waga mieści się w przedziale od 14 do maksymalnie 20 kilogramów;
- sznaucer olbrzymi może mierzyć nawet 70 centymetrów w kłębie i ważyć aż 50 kilogramów.
Poszczególne odmiany są bardzo podobne do siebie zarówno wyglądem, jak i charakterem, a jedyną różnicą jest wielkość. Właśnie dlatego są jednymi z najbardziej znanych na świecie ras psów.
Pielęgnacja sznaucera
Pielęgnacja sznaucera może przysporzyć nieco trudności laikowi, ponieważ zwierzęta te wymagają regularnego trymowania – zabiegu polegającego na usunięciu włosa wraz z cebulką. Czynność tę może przeprowadzić groomer. Poza tym zaleca się kąpiel psa w specjalnych szamponach oraz strzyżenie według odgórnie ustalonego dla sznaucera wzorca.
Żywienie sznaucerów
Sznaucery miniaturowe i średnie nie wymagają stosowania specjalnej diety, jednak tak samo, jak wszystkie inne psy do prawidłowego rozwoju potrzebują wysokiej jakości karmy. Jej podstawą powinno być pełnowartościowe mięso, a dodatkiem warzywa i owoce. Odmiany miniaturowe mają skłonność do nadwagi, zwłaszcza gdy nie mają zapewnionych długich spacerów, o czym warto pamiętać.
Sprawa jej znacznie bardziej skomplikowana w przypadku sznaucerów olbrzymich, które ze względu na szybki wzrost potrzebują starannie dobranej suplementacji. W tym celu należy kontrolować poziom wapnia i fosforu w surowicy już od 4. miesiąca życia oraz stosować preparaty zalecone przez lekarza weterynarii.
Predyspozycje do chorób i długość życia
Wszystkie sznaucery bez względu na ich wysokość w kłębie i wagę są obciążone większym ryzykiem zachorowania na następujące choroby:
- postępująca atrofia siatkówki;
- zaćma;
- zwichnięcie soczewki;
- zespół komedonów;
- zespół Fanconiego;
- cukrzyca (również młodzieńcza).
Dodatkowo sznaucery olbrzymie są szczególnie narażone na rozwinięcie się dysplazji stawów biodrowych, a także zaburzenia wchłaniania witaminy B12. Z kolei miniaturowe odmiany mogą być zagrożone zwichnięciem rzepki, typowym dla małych ras.
Długość życia psów
Za najbardziej długowieczne uważa się sznaucery średnie, które są najmniej rozpowszechnione. Mogą one żyć nawet do 16 lat. Miniaturowy żyją zwykle do ok. 14 lat. Z kolei w przypadku sznaucerów olbrzymów długość życia to średnio do 12 lat.
Sznaucery – galeria zdjęć
Sznaucery to czworonogi, które będą doskonałym wyborem zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i singli. Ze względu na upór i niezależność tych zwierząt nie zaleca się ich adopcji lub zakupu osobom nieposiadającym doświadczenia w pracy z psami. Decydując się na sznaucera, warto wziąć pod uwagę stosunkowo wysokie koszty utrzymania związane z wysokim ryzykiem wystąpienia chorób.
Najczęściej zadawane pytania
Jakie są sznaucery?
W hodowli stawia się na psy odporne, wesołe, a jednocześnie nieco uparte i niezależne. Sznaucery są inteligentne i odporne na niesprzyjające warunki atmosferyczne.
Czy sznaucery są agresywne?
Celowo hodowla tych początkowo wiejskich psów prowadzona była tak, aby nie były one agresywne. Sznaucery cieszą się opinią zrównoważonych. Cechuje je jednak odwaga, która połączona z naturalnym instynktem stróżowania i obrony swojego właściciela może stwarzać ryzykowne sytuacje. Agresja jest jednak cechą niepożądaną.
Na jakie choroby chorują sznaucery?
Do chorób typowych dla tych ras należą m.in. zespół Fanconiego czy komedonów. Psy mogą cierpieć jednak też na schorzenia ras olbrzymich czy miniaturowych.
Czy sznaucer ma sierść?
Tak jak każdy pies sznaucer również ma sierść, która dzieli się na włos okrywowy i podszerstek.
Czy trzeba strzyc sznaucera?
Sznaucery przede wszystkim się trymuje, co zapobiega chorobom skórnym i sprawia, że pies wygląda atrakcyjnie. Psy wystawowe w niektórych miejscach strzyże się dla poprawy kształtu sylwetki.
Ile kosztuje sznaucer?
Rasa sznaucerów miniaturowych w hodowli ZKwP kosztuje ok. 4000 zł. Cena odmiany średniej waha się od 2000 zł do 4000 zł. Piesek w odmianie olbrzymiej będzie kosztował nawet 5000 zł.
Jak często trzeba strzyc sznaucera?
Trymowanie z ewentualnym strzyżeniem powinno się wykonywać do ok. 6 tygodni.
Jak dbać o sierść sznaucera?
Aby sznaucer wyglądał w charakterystyczny sposób, z długą brodą i krzaczastymi brwiami, wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Podstawą jest regularne czesanie. Dodatkowo należy wykonywać trymowaniem i usuwanie włosków z małżowiny usznej. To zabieg nieco bolesny, dlatego poleca się pudry, które go ułatwiają i działają przeciwbólowo. Szorstki włos wymaga też kąpieli w odpowiednim szamponie.
Czy sznaucery mają alergie?
Tak jak większość psów, mogą na nie cierpieć. Najczęściej jednak pojawia się ona u odmian białych.
Co powinien jeść sznaucer?
Aby pies cieszył się dobrym zdrowiem, powinien dostawać zbilansowane pożywienie. Może to być gotowa karma mokra lub sucha, a także suplementowany dodatkowo posiłek gotowany albo surowy.
Ile lat żyją sznaucery?
Sznaucery, zależnie od odmiany, żyją od 12 do nawet 16 lat.
Jak dbać o brodę sznaucera?
Należy ją regularnie rozczesywać, aby nie dopuścić do tworzenia się kołtunów. U psów wystawowych jest ona lekko trymowana i przycinana.
Czy sznaucer może mieszkać na dworze?
Psy te mogą mieszkać w domu z ogrodem, ale nie są zwierzętami dobrymi do budy. Sznaucer to typowy towarzysz człowieka, o czym nie można zapominać.
