Mały gończy gaskoński to pies idealny do polowania na zające, ale też dla lubiącej rozmaite aktywności rodziny w dużym mieście. Rasa wywodzi się z Francji i pozostaje niezwykle popularna w kraju swego pochodzenia. Jej przedstawiciele są pojętni, a przy konsekwentnym prowadzeniu wykonują wszelkie polecenia bez zbędnego oporu. Charakterystycznymi elementami wyglądu małego gończego gaskońskiego są długie, pofałdowane uszy oraz cętkowane umaszczenie. Pomieszanie białych i czarnych włosów daje wrażenie niecodziennej, błękitnej barwy.
Podstawowe informacje
| Rozmiar | wysokość w kłębie: suki od 50 do 56 cm, psy od 52 do 58 cm; masa ciała: od 25 do 30 kg |
| Szata | sierść: gęsta, krótka, obfita; maść: marmurkowa czarna i biała z błękitną poświatą; dwie czarne łaty na głowie, zachodzące na oczy, wykończone podpalaniem |
| Długość życia | 10–14 lat |
| Charakter | spokojny, uważny, posłuszny, świetny w pracy nosem, szczekliwy |
Mały gończy gaskoński – historia odmiany
To typowe tropowce – wytrwałe, o czułym węchu i autentycznej pasji łowieckiej. Wykrycie woni swojego celu mały gończy gaskoński oznajmia niepodrabialnym, melodyjnym głosem. Jak sama nazwa wskazuje, cała rasa wywodzi się z regionu w południowo-zachodniej Francji. Wszystkie bleu de gascogne wywodzą się od psów św. Huberta, które w XIV w. do Gaskonii sprowadził Gaston Phoebus – hrabia Foix i autor znanej wielu myśliwym „Księgi Łowów”. Psy wyhodowano poprzez krzyżówki bloodhoundów z innymi psami myśliwskimi różnej wielkości, z myślą o polowaniach na grubą zwierzynę (niedźwiedzie, jelenie, dziki, wilki) czy zające. 4 podstawowe odmiany „błękitnych psów” to:
- mały gończy gaskoński (fr. Petit Bleu de Gascogne);
- duży gończy gaskoński; (Grand Bleu de Gascogne)
- szorstkowłosy gończy gaskoński (Griffon Bleu de Gascogne);
- basset gaskoński (Basset Bleu de Gascogne).
W latach 70. XX w. francuska księga rodowodowa miała zarejestrowane zaledwie 2 małe gończe gaskońskie, ale udało się odtworzyć rasę dzięki osobnikom z wiejskich gospodarstw. Duża część jej przedstawicieli znajdowała się po prostu „poza systemem”.
Pomimo ograniczonej bazy genetycznej psy te są zdrowe i rzadko chorują. To efekt tego, że przez stulecia poddawane były selekcji pod kątem konkretnych cech. Pierwsze psy rasowe tej odmiany trafiły do Polski w 2006 r., z certyfikowanej hodowli Le Bleu Cardinalis.
Mały gończy gaskoński – wygląd według wzorca
Międzynarodowa Federacja Kynologiczna zalicza rasę do grupy średnich psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. W opisie przydatności użytkowej podkreśla ich wszechstronność – mogą pracować pojedynczo, podczas polowań z użyciem broni palnej lub w sforze. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1920 roku, ostatnia jak dotąd aktualizacja FCI pochodzi z 1998 r. Zgodnie z nią zakres wielkość w kłębie dorosłych czworonogów wynosi 50–56 cm dla suk i 52–58 cm dla samców.
Rasowy mały gończy gaskoński powinien mieć wysklepioną, niezbyt szeroką czaszkę o owalnym kształcie, z lekko zaznaczonym guzem potylicznym i pełnym czołem. Do tego mocną i lekko wysklepioną kufę o długości równej czaszce, z szerokim i czarnym nos z rozwartymi nozdrzami. Policzki są suche, a zgryz nożycowy. Oczy owalne, o brawie brązowej i łagodnym spojrzeniu. Mały gończy gaskoński ma niezbyt grube uszy, które sięgają przynajmniej do koniuszka nosa, oraz długą szyję z ledwie zarysowanym podgardlem. Klatka piersiowa jest silnie rozwinięta, a cienki ogon przypomina szablę.
Mały gończy gaskoński – umaszczenie i sierść
Sierść jest krótka i obfita, raczej półgruba. Dopuszczalne umaszczenie jest czarno-białe cętkowane, dające niebiesko-łupkowy odcień. Może występować z czarnymi łatami różnej wielkości lub bez nich.
Łaty na głowie mają specyficzny układ. Najczęściej występują dwie, które nie łączą się ze sobą na czaszce – pomiędzy nimi znajduje się biała strzałka. Pokrywają uszy, obejmują oczy i sięgają do policzków. U małego gończego gaskońskiego występują także tzw. podpalania. To oznacza, że nad łukiem brwiowym znajdują się dwie plamki o mniej lub bardziej żywym kolorze.
Czym żywić psa? Dieta i pielęgnacja małego gończego gaskońskiego
Choć małe gończe gaskońskie są stosunkowo niewielkie i lekkie w porównaniu z innymi rasami myśliwskimi (ważą 25–30 kg), to mają w sobie niemal nieskończone pokłady energii. To oznacza, że mają spory apetyt – dobrze pilnuj swojego talerza, zwłaszcza po powrocie ze spaceru. „Wszystkożerność” tych psów to zarówno zaleta, jak i wada. Trzeba uważać, by nie zjadły śmieci lub drobnych rzeczy z podłoża, które mogą im zaszkodzić. Warto poprosić lekarza o rozpisanie diety dopasowanej do konkretnego psa, czyli jego:
- aktywności;
- wieku;
- stanu zdrowia;
- indywidualnych preferencji żywieniowych.
Z uwagi na krótką sierść mały gończy gaskoński nie wymaga dużego wysiłku przy pielęgnacji – wystarczy ją wyszczotkować raz na kilka dni lub tygodni. Przy tej okazji warto sprawdzać skórę psa, czy nie zaatakowały go kleszcze lub inne pasożyty. Po kąpieli/pływaniu należy starannie osuszyć wnętrze usu, gdyż ma słabą wentylację. Nadmiar wilgoci sprzyja rozwojowi stanów zapalnych i grzybicy u psa.
Mały gończy gaskoński – szkolenie
Większości osobników tej rasy szybko przyjmuje narzucaną hierarchię. Wymaga łagodnego, ale nieprzejednanego podejścia. Mały gończy gaskoński powinien być przyjazny dla dzieci i tolerancyjny wobec innych psów. Koty oraz inne zwierzaki domowe zaakceptuje w pełni, tylko jeśli wychowywał się razem z nimi. Kiedy wprowadzisz „do stada” nowego pupila, miej baczenie na swojego psa w okresie wzajemnego poznawania się.
Rasa małych gończych gaskońskich cieszy się reputacją doskonałych psów dla osób prowadzących sportowy tryb życia. Psy te chętnie się uczą i wykonują polecenia opiekunów – ale nie możesz tutaj przesadzić. Intensywne biegi i treningi skokowe (np. do konkurencji z kategorii agility) należy rozpocząć nie wcześniej niż po ukończeniu przez psa 18 miesięcy. U małego gończego gaskońskiego formowaniu układu kostnego kończy się po upływie 1,5 roku od narodzin. Zbyt duży wysiłek na wczesnym etapie rozwoju sprzyja występowaniu dysplazji stawów biodrowych.
Mały gończy gaskoński – hodowla i cena szczeniaka
Spodziewana długość życia tych psów wynosi od 10 do 14 lat. Rasowe szczeniaki z potwierdzonym rodowodem kosztują od ok. 2000 do ponad 5000 złotych. Miesięczny koszt utrzymania szacuje się na 150–300 zł. Mały gończy gaskoński, z uwagi na silny węch, nadaje się do różnych służb (poszukujących ludzi, narkotyków itd.), ale nie sprawdzą się jako stróże. Kontakt z obcą osobą zwykle kończy się pojedynczym, alarmującym szczeknięciem. Największym wzięciem cieszą się głównie wśród myśliwych, ale również w domowym zaciszu zapewniają mnóstwo pięknych chwil.
Mały gończy gaskoński to pies rzadko spotykany w Polsce. W swoim rodzimym kraju jest wykorzystywany przede wszystkim do pierwotnego przeznaczenia, czyli polowania. To rasa wymagająca, idealna dla doświadczonych opiekunów.
Bibliografia
Wzorzec FCI nr 31 /02.02.1998/F, https://www.zkwp.pl/wzorce/31.pdf, data publikacji oryginalnego wzorca: 24.01.1996.