Zapamiętaj!
- Stójka u psa to pozycja psów myśliwskich.
- Pies zastyga w bezruchu wskazując myśliwemu zwierzynę.
- Wykonywanie stójki to cecha wrodzona wyżłów.
- Stójki nie można nauczyć, a jedynie utrwalić przez ćwiczenia.
Stójka u psa – czym jest?
Stójka u psa to jedna z pozycji przyjmowanych przez rasy myśliwskie. Jest to też cecha wrodzona wyżłów. Pies ustawia się w tej pozycji, gdy wyczuje zwierzynę i chce ją wystawić myśliwemu. W takiej sytuacji zastyga w bezruchu, gotowy do skoku, zazwyczaj jedną z łap podnosi do góry. Pies jest bardzo skupiony i znajduje się w stanie ogromnego napięcia. Taka koncentracja jest wynikiem instynktu łowieckiego, który przekazywany jest kolejnym pokoleniom psów myśliwskich. Dzicy przodkowie udomowionych psów skradali się do zwierzyny i zamierali w bezruchu tuż przed ostatecznym skokiem. Fizyczne napięcie to wynik niezwykłej koncentracji zwierzęcia.
Inne psy nie mają takiej wrodzonej zdolności, czają się i dość szybko płoszą zwierzynę. U niektórych gatunków można zaobserwować stójkę niepełną, krótką, nazywaną nietypową. Taka stójka u psa jest obserwowana u jamników, foksterierów, wachtelhundów, posokowców. Należy zaznaczyć, że sposób wystawiania zwierzyny przez psa myśliwskiego zależy od rasy, jego charakteru i temperamentu. Znaczenie może mieć również rodzaj zwierzyny, jaką pies ma wystawiać.
Stójka u psa – rodzaje
W zależności od tego. jak pies będzie wykonywać stójkę, wyróżnia się kilka jej rodzajów:
- stójka u psa prawidłowa, czyli twarda – pies może przyjąć pozycję nawet na kilka minut, nie ruszy się do momentu aż podejdzie do niego myśliwy i wyda odpowiednią komendę;
- stójka u psa krótka – jest przeciwieństwem stójki twardej, ponieważ pies nie jest w stanie wytrwać w bezruchu dłużej niż kilkadziesiąt sekund; psy te zazwyczaj rzucają się w pogoń za zwierzyną i płoszą je; wymagają znacznie więcej ćwiczeń, by utrwalić prawidłową pozycję;
- pozycja martwa – pies nie chce gonić zwierzyny nawet po wydaniu przez myśliwego komendy; nadal pozostaje w bezruchu;
- pozycja pusta – pies zastyga w pozycji, choć w pobliżu nie ma zwierzyny; pomyłka może świadczyć o słabym węchu; błąd ten zdarza się również często młodym wyżłom. Kiedy pies przyjął pozycję podczas polowania, myśliwy powinien podejść do niego z prawej strony lub od tyłu – w prawej dłoni trzyma broń, natomiast psa ma z lewej strony. Po wykonaniu strzału pies powinien ruszyć po aport. Jak nauczyć psa stójki? Niektóre psy nie wymagają treningów, bez szkolenia twardo wystawiają zwierzynę, w takim przypadku mówi się o wrodzonych zdolnościach. Inne psy, które wystawiają za krótko wymagają utrwalenia pozycji. Zdarza się, że wyżły zaczynają ustawiać się w pozycji stójki już w wieku czterech miesięcy – cechę tę należy zacząć utrwalać. Jeśli tylko pies zaczyna przymierzać się do wystawiania zwierzyny, należy go pochwalić. Istnieje kilka sposobów uczenia psa i utrwalania stójki:
- zwiększanie trudności poprzez coraz większe oddalanie się od psa i powtarzanie komendy zostań; psa należy nagradzać za każde poprawne wykonanie pozycji;
- zabawa z piłką – należy zachęcać psa do pozostania w bezruchu w oczekiwaniu na rzut piłką; ćwiczenie wzmacnia umiejętność napinania ciała i wytrwania w pozycji;
- ćwiczenia z unieruchomionym w klatce ptaku łownym, np. hodowlanej kuropatwie; pies nie powinien widzieć ptaka, a jedynie go czuć; psa należy podprowadzić pod wiatr, by miał możliwość wykonać czujkę.
Trzeba jednak pamiętać, że nie każdego psa można nauczyć pozycji. Stójka u psa to cecha wrodzona wynikająca z instynktu łowieckiego. Możliwe jest tylko utrwalenie stójki.
